مُرشد چِلویی..

تو ضلع شرقی مسجد‎جامع بازار تهران ، یه دُکانِ غذاخوریی بود که بالای پیشخوان دُکان نوشته بود ، «نسیه و پول نقد داده میشود ، فقط بقدر قوه..(!)»
هر وقت بچه‎هایی که برای بردن غذا برای صاحبکارشون می‎اومدن ، یه لقمه چرب و لذیذ از گوشت و کباب و ته دیگ زعفرانی درست میکرد و خودش با دستاش لقمه رو تو دهن اونا میگذاشت و پیش خودش میگفت: مبادا صاحبکارشون به اونا از این غذا نده و اونا چشمشون به این غذا بمونه و من شرمنده خدا بشم!!!...

او بهترین کاسب قرن ، حاج میرزا عابد نهاوندی بود ؛ معروف به «مرشد چلویی» پیر مردی بلند قد با چهره‎ایی بسیار نورانی و خوشرو و با محاسنی سفید... خدا رحمتش کنه... چقدر تو این دوره نیاز داریم به اینجور آدما... :(

دسته: {داستان}