عصرِ تنهایی..

نگاه که کنی میبینی همه ترجیح میدن صندلی جلوی تاکسی بشینن، همه تلاش میکنن آهنگاشونو تنهایی گوش بِدَن [!] هیچکس دوستی رو برای همیشه نگَه نمیداره، چون اینجور چیزا تاریخ مصرفشون گذشته [!]
وسیله های آشپزخونه دیگه نیازی به مادر ندارن و دوربینهای عکاسی نیازمند کسی نیستن که بخواد بگه «سه،دو،یک..»، یه کم دقت کن، خودت میبینی سلفی ها و مونوپادها چقدرخوب تنهاییا رو حفاظت میکنن، تا مجبور نشی از یه رهگذرِ تو پارک خواهش کنی پرتره ی خوشگلی از دوستیهاتون رسم کنه و مجبور نشی لبخندی از رویِ اجبار تحویلش بدی، چون نه دوستی هست نه رهگذری،همه رهگذرا درحال چک کردن پیاماشون هستن..[!]
هر کدوم از سرنشینای تاکسیا آهنگی رو به تنهایی گوش میدن [!] اگر خدایی نکرده روزی از اجبار سوالی از کسی پرسیدین حتما بابت خدشه دار شدنِ حریم وسیع تنهاییش مفصل عذرخواهی کن. یادت باشه  اون چند نفری که هنوز دوروبرت هستن چه در دنیای واقعی و چه در بلاگفای خودمون رو نَپَرونی..:)
مراقب دوستیهامون باشیم..
فاصله ها کسی رو از بین نمی بره[!] این نزدیکیای سردِ که انسان را نابود می کنه[!]

دسته: {مونولوگ}